Kot brytyjski krótkowłosy
Legenda głosi, że przodkowie rasy przybyli na Wyspy Brytyjskie wraz z legionami rzymskimi, które wykorzystywały ich do walki ze szczurami. Udokumentowane dane wskazują jednak na to, że koty brytyjskie trafiły do Europy z Egiptu, gdzie ceniono je ze względu na umiejętności łowieckie.
Jako kot wystawowy "brytyjczyk" zaistniał w 1871 roku, kiedy to Harrison Weier, wielki miłośnik rasy, organizował wystawę w londyńskim Crystal Palace.
Wraz z początkiem XX w. nastąpił rozwój hodowli kotów brytyjskich w ich ojczyźnie. Początkowo krzyżowano je z azjatyckimi kotami krótkowłosymi, ale szybko zauważono, że lepsze rezultaty daje domieszka krwi angorskiej, a najlepsze - persa.
Duży wpływ na losy tych kotów miały wydarzenia historyczne. Podczas II wojny światowej wyginęła większość przedstawicieli rasy. Nieliczne ocalałe koty brytyjskie krzyżowano z innymi rasami, np. persami, kotami karkuzkimi i rosyjskimi niebieskimi. W wyniku tych zabiegów wzmocniono populację oraz udoskonalono cechy rasy, m. in. poprawiono kolor niebieskiej odmiany oraz strukturę sierści.
Koty brytyjskie uznano za rasę dopiero w 1929 roku. W Polsce ich hodowla rozpoczęła się w 1992 roku.
Wygląd:
"Brytyjczyki" są kotami dużymi - ich waga mieści się w przedziale 4-9 kg. Mają muskularną, zwartą budowę ciała i silną klatkę piersiową. Ich duża, okrągła, osadzona na krótkiej szyi głowa oraz masywne i raczej krótkie kończyny, potęgują wrażenie przysadzistości a nawet otyłości tych kotów. Oczy są duże, okrągłe i szeroko rozstawione, a uszy krótkie i szersze u nasady. Gruby ogon ma zaokrąglony koniec. Cechą charakterystyczną rasy jest gęste, krótkie i jednocześnie puszyste futro. Ubarwienie może być różnorodne - zarówno pręgowane, dwubarwne, jak i najczęściej występujące - jednolite, mogące mieć wiele odcieni, np. niebieski, czarny, rudy, biały czy kremowy.
Charakter:
Koty brytyjskie słyną z cierpliwości i spokoju graniczącego z flegmatycznością. Są inteligentne, pogodne, towarzyskie, ale nienarzucające się. Potrzebują bliskości człowieka i lubią być głaskane, ale same decydują o czasie i miejscu. Nie przepadają też za noszeniem na rękach. Cenią sobie intymność, niezależność, spokój i ciszę. Przedstawiciele tej rasy szybko przywiązują się do domowników i łatwo odnajdują się w nowym otoczeniu. Zazwyczaj wybierają sobie jedną osobę, którą obdarzają szczególnym uczuciem. Mają nieagresywne, niekonfliktowe i ciche usposobienie. Doskonale sprawdzają się w domach, w których mieszkają dzieci i inne zwierzęta. Nie wykazują zainteresowania wychodzeniem na zewnątrz, a nawet wskakiwaniem na wysokie półki. Zdecydowanie są "przyziemnymi domatorami".
Utrzymanie:
Koty brytyjskie nie potrzebują specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Ich futerko wymaga regularnego czesania tylko w okresie linienia. Mają opinię bardzo czystych i szybko uczących się korzystania z kuwety. Zazwyczaj żyją długo i cieszą się dobrym zdrowiem.
Ciekawostki:
Rasa kota brytyjskiego jest jedną z najbardziej lubianych w całej Europie, a najwięcej jej hodowców zamieszkuje nie Wielką Brytanię, a Niemcy! "Brytyjczyki" są również bardzo popularne w Rosji.
Kot Syberyjski
Majestatyczne, pełne gracji, niezależne i bardzo inteligentne, do tego sprytne i uczuciowe - mowa o rasie kotów, która pojawiła się w Polsce po 1989 roku - kotach syberyjskich.
Pochodzenie:
Koty syberyjskie to jedna z ras, których ewolucja przebiegała bez udziału człowieka. Początki tej pochodzącej z Syberii rasy datuje się na XVII wiek (niektóre źródła podają nawet XI w.). Zwierzęta te zostały upowszechnione na Zachodzie dopiero po upadku ZSSR, dzięki miłośnikom kotów z NRD - państwu Schultz. W Polsce hodowla rasy rozpoczęła się w 1989 roku.
Wygląd:
Średni lub duży, waga samców dochodzi do ponad 10 kg, zaś samic do 6 kg. Ma masywne ciało i majestatyczny wygląd. Głowa długa, czoło szerokie, lekko zaokrąglone. Uszy średniej wielkości, szeroko rozstawione. Oczy lekko skośne, możliwy każdy kolor. Łapy duże, okrągłe, z charakterystycznymi dla tej rasy pęczkami włosów między palcami. Ogon szeroki, bardzo puszysty.
Charakter:
Koty syberyjskie mają „pieskie” uosobienie - potrafią aportować, wychodzą właścicielowi na przywitanie, są bardzo przyjacielskie i uczuciowe. Lubią towarzystwo ludzi, ale nie są natarczywe. Do ich ulubionych czynności należy wspinanie się i skakanie. Jako koty pochodzące z Syberii nie boją się śniegu ani mrozów, chętnie spędzają czas na powietrzu. Nie ma w nich agresji, dlatego są także dobrymi kompanami dla dzieci. Szanują dobra materialne, więc możemy być spokojni, kiedy zostawimy kota samego w domu. Są bardzo inteligentne i oddane swoim właścicielom.
Utrzymanie:
Koty syberyjskie należą do półdługowłosych. Futro mają bardzo gęste, błyszczące, opadające na boki. Podszerstek jest podwójny i gęsty. Rasa ta charakteryzuje się
zdobiącą sierścią w postaci kryzy (kołnierz), „portek” na tylnych łapach, żabotu na klatce piersiowej oraz bardzo puszystego ogona. Umaszczenie może być różne - od białego brzucha, po rudy bądź szary tułów. Rasa wymaga częstego czesania.
Ciekawostki:
Ślina kotów syberyjskich zawiera mniej białka fel d1 niż u pozostałych kotów,
dlatego nie uczulają tak silnie jak inni przedstawicie kociego gatunku.
Koty tej rasy rzadko miauczą, zamiast tego wydają raczej przyjemne dla ludzkiego ucha, gardłowe dźwięki.
Kot Somalijski
Kot somalijski to długowłosa odmiana kota abisyńskiego. Koty somalijskie zachwycają egotycznym wyglądem i rozczulają łagodnym oraz wyjątkowo towarzyskim usposobieniem. Jeśli jakimś cudem nie zwrócisz uwagi na jego przenikliwe spojrzenie, to na pewno nie uda ci się przegapić jego wiewiórczego ogona!
Pochodzenie
Rasa kota somalijskiego wywodzi się ściśle od rasy abisyńskiej i pojawiła się przez przypadek. W latach 60-tych XX wieku, w hodowlach kotów abisyńskich zaczęły pojawiać się osobniki zmutowane, wyróżniające się dłuższą sierścią. Hodowcy ukrywali ten fakt i pozbywali się takich nietypowych kociąt. Jedno z nich trafiło w 1967 roku do właścicielki schroniska dla zwierząt, Evelin Mague, która zauroczona jego wyglądem rozpoczęła linię hodowlaną kotów somalijskich. Wymyślając nazwę rasy, pani Mague nawiązała do spokrewnienia z kotem abisyńskim - Somalia była krajem sąsiadującym z Abisynią. Rasę oficjalnie uznano dopiero w 1979 roku. Szybko zyskała popularność w całej Europie. Obecnie jest nawet bardziej popularna niż abisyńska.
Wygląd
Somalijczyki są kotami średniej wielkości, mającymi dość muskularną, ale proporcjonalną i smukłą budowę. Harmonijna sylwetka i dostojny chód nadają im elegancki wygląd. Uwagę zwracają przede wszystkim ich duże, migdałowe, bursztynowe lub zielone oczy z "namalowaną kreską". Charakterystyczne dla tej rasy są szeroko rozstawione uszy z jasną plamką na tylnej części małżowiny oraz okazały, bardzo puszysty i zwykle uniesiony ogon. Sierść jest półdługa, miękka, gęsta i jedwabista - tworzy szeroka kryzę na szyi i "portki" na tylnych łapkach. Każdy włos jest kilkukrotnie skręcony, przez co ma charakterystyczne, dzielące go czarne prążki, aż do najbardziej intensywnej barwy na samym czubku. Ubarwienie najczęściej jest rude i srebrzyste, co w połączeniu z prążkowaniem sierści nadaje kotom somalijskim bardzo egzotyczny wygląd.
Charakter
Koty somalijskie są nie tylko piękne, ale też mądre, kontaktowe i zawsze chętne do zabawy - nawet w dojrzałym wieku. Słyną ze swojego oddania właścicielowi i chęci towarzyszenia mu w codziennych czynnościach. Są bardzo ciekawskie i aktywne. Źle znoszą samotność, dlatego będą wyjątkowo wdzięczne za towarzystwo drugiego kota. Nie należą do hałasujących.
Utrzymanie
Rasa nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Sierść, choć półdługa, nie kołtuni się i nie trzeba szczotkować jej częściej niż raz w tygodniu. Bardziej zajmująca jest konieczność poświęcania kotom somalijskim dużej uwagi, ze względu na fakt, że wyjątkowo cenią sobie kontakt z właścicielem. Somalijczyki narażone są na genetyczną chorobę oczu - atrofię siatkówki. Typowe są również dla nich choroby dziąseł, a także niedobór kinazy pirogronianowej.
Ciekawostki
Koty somalijskie są stosunkowo łatwe w wychowaniu. Co ciekawe, nauczenie rożnych sztuczek czy aportowania nie powinno sprawić im problemu.
Pochodzenie
Rasa kota somalijskiego wywodzi się ściśle od rasy abisyńskiej i pojawiła się przez przypadek. W latach 60-tych XX wieku, w hodowlach kotów abisyńskich zaczęły pojawiać się osobniki zmutowane, wyróżniające się dłuższą sierścią. Hodowcy ukrywali ten fakt i pozbywali się takich nietypowych kociąt. Jedno z nich trafiło w 1967 roku do właścicielki schroniska dla zwierząt, Evelin Mague, która zauroczona jego wyglądem rozpoczęła linię hodowlaną kotów somalijskich. Wymyślając nazwę rasy, pani Mague nawiązała do spokrewnienia z kotem abisyńskim - Somalia była krajem sąsiadującym z Abisynią. Rasę oficjalnie uznano dopiero w 1979 roku. Szybko zyskała popularność w całej Europie. Obecnie jest nawet bardziej popularna niż abisyńska.
Wygląd
Somalijczyki są kotami średniej wielkości, mającymi dość muskularną, ale proporcjonalną i smukłą budowę. Harmonijna sylwetka i dostojny chód nadają im elegancki wygląd. Uwagę zwracają przede wszystkim ich duże, migdałowe, bursztynowe lub zielone oczy z "namalowaną kreską". Charakterystyczne dla tej rasy są szeroko rozstawione uszy z jasną plamką na tylnej części małżowiny oraz okazały, bardzo puszysty i zwykle uniesiony ogon. Sierść jest półdługa, miękka, gęsta i jedwabista - tworzy szeroka kryzę na szyi i "portki" na tylnych łapkach. Każdy włos jest kilkukrotnie skręcony, przez co ma charakterystyczne, dzielące go czarne prążki, aż do najbardziej intensywnej barwy na samym czubku. Ubarwienie najczęściej jest rude i srebrzyste, co w połączeniu z prążkowaniem sierści nadaje kotom somalijskim bardzo egzotyczny wygląd.
Charakter
Koty somalijskie są nie tylko piękne, ale też mądre, kontaktowe i zawsze chętne do zabawy - nawet w dojrzałym wieku. Słyną ze swojego oddania właścicielowi i chęci towarzyszenia mu w codziennych czynnościach. Są bardzo ciekawskie i aktywne. Źle znoszą samotność, dlatego będą wyjątkowo wdzięczne za towarzystwo drugiego kota. Nie należą do hałasujących.
Utrzymanie
Rasa nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Sierść, choć półdługa, nie kołtuni się i nie trzeba szczotkować jej częściej niż raz w tygodniu. Bardziej zajmująca jest konieczność poświęcania kotom somalijskim dużej uwagi, ze względu na fakt, że wyjątkowo cenią sobie kontakt z właścicielem. Somalijczyki narażone są na genetyczną chorobę oczu - atrofię siatkówki. Typowe są również dla nich choroby dziąseł, a także niedobór kinazy pirogronianowej.
Ciekawostki
Koty somalijskie są stosunkowo łatwe w wychowaniu. Co ciekawe, nauczenie rożnych sztuczek czy aportowania nie powinno sprawić im problemu.
Kot Norweski leśny
Kot somalijski to długowłosa odmiana kota abisyńskiego. Koty somalijskie zachwycają egotycznym wyglądem i rozczulają łagodnym oraz wyjątkowo towarzyskim usposobieniem. Jeśli jakimś cudem nie zwrócisz uwagi na jego przenikliwe spojrzenie, to na pewno nie uda ci się przegapić jego wiewiórczego ogona!
Pochodzenie
Rasa kota somalijskiego wywodzi się ściśle od rasy abisyńskiej i pojawiła się przez przypadek. W latach 60-tych XX wieku, w hodowlach kotów abisyńskich zaczęły pojawiać się osobniki zmutowane, wyróżniające się dłuższą sierścią. Hodowcy ukrywali ten fakt i pozbywali się takich nietypowych kociąt. Jedno z nich trafiło w 1967 roku do właścicielki schroniska dla zwierząt, Evelin Mague, która zauroczona jego wyglądem rozpoczęła linię hodowlaną kotów somalijskich. Wymyślając nazwę rasy, pani Mague nawiązała do spokrewnienia z kotem abisyńskim - Somalia była krajem sąsiadującym z Abisynią. Rasę oficjalnie uznano dopiero w 1979 roku. Szybko zyskała popularność w całej Europie. Obecnie jest nawet bardziej popularna niż abisyńska.
Wygląd
Somalijczyki są kotami średniej wielkości, mającymi dość muskularną, ale proporcjonalną i smukłą budowę. Harmonijna sylwetka i dostojny chód nadają im elegancki wygląd. Uwagę zwracają przede wszystkim ich duże, migdałowe, bursztynowe lub zielone oczy z "namalowaną kreską". Charakterystyczne dla tej rasy są szeroko rozstawione uszy z jasną plamką na tylnej części małżowiny oraz okazały, bardzo puszysty i zwykle uniesiony ogon. Sierść jest półdługa, miękka, gęsta i jedwabista - tworzy szeroka kryzę na szyi i "portki" na tylnych łapkach. Każdy włos jest kilkukrotnie skręcony, przez co ma charakterystyczne, dzielące go czarne prążki, aż do najbardziej intensywnej barwy na samym czubku. Ubarwienie najczęściej jest rude i srebrzyste, co w połączeniu z prążkowaniem sierści nadaje kotom somalijskim bardzo egzotyczny wygląd.
Charakter
Koty somalijskie są nie tylko piękne, ale też mądre, kontaktowe i zawsze chętne do zabawy - nawet w dojrzałym wieku. Słyną ze swojego oddania właścicielowi i chęci towarzyszenia mu w codziennych czynnościach. Są bardzo ciekawskie i aktywne. Źle znoszą samotność, dlatego będą wyjątkowo wdzięczne za towarzystwo drugiego kota. Nie należą do hałasujących.
Utrzymanie
Rasa nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Sierść, choć półdługa, nie kołtuni się i nie trzeba szczotkować jej częściej niż raz w tygodniu. Bardziej zajmująca jest konieczność poświęcania kotom somalijskim dużej uwagi, ze względu na fakt, że wyjątkowo cenią sobie kontakt z właścicielem. Somalijczyki narażone są na genetyczną chorobę oczu - atrofię siatkówki. Typowe są również dla nich choroby dziąseł, a także niedobór kinazy pirogronianowej.
Ciekawostki
Koty somalijskie są stosunkowo łatwe w wychowaniu. Co ciekawe, nauczenie rożnych sztuczek czy aportowania nie powinno sprawić im problemu.
Kot Bombajski
Dzięki staraniom jednej hodowczyni ze Stanów Zjednoczonych powstała rasa kotów, w której uznawany jest tylko jeden kolor umaszczenia. Przez ich czarne futro koty bombajskie są nazywane panterami salonowymi.
Pochodzenie
Bombajczyka
Pewnego dnia niejaka Nikki Hormer zapragnęła mieć kota o rysach azjatyckich, ale z idealnie czarnym futrem – tak aby przypominał dzikiego kota z subkontynentu indyjskiego. W tym celu Amerykanka w latach 50. XX wieku skrzyżowała kota burmskiego z czarnym amerykańskim kotem krótkowłosym. Ta sztuczna hodowla przyniosła efekt w postaci kota bombajskiego, który swoją nazwę wziął od czarnej pantery zamieszkującej tereny Azji.
Hormer dopięła swego i stworzyła miniaturę dzikiego kota, którą określiła „miedzianooką mini panterą z futrem jak lakierowana skóra”. Pod koniec lat siedemdziesiątych światowe kocie federacje uznały rasę kota bombajskiego.
Wygląd
U Bombajczyków jedynym akceptowanym kolorem krótkiego, przylegającego futra jest czarny. Różni się to nieco od kotów burmańskich mogących mieć także inne umaszczenia np. karmelowe, liliowe czy niebieskie. Co jeszcze wyróżnia koty bombajskie od ich kuzynów to większa długość ciała oraz kończyn.
Przedstawiciele tej rasy są muskularnie zbudowani, przy czym w poruszaniu zachowują wiele gracji. Ich głowy są zaokrąglone, policzki pucołowate a oczy powinny mieć barwę złotą lub miedzianą.
Zdrowie
i
pielęgnacja
Właściciele tychże osobników twierdzą, że Bombajczyki praktycznie nie potrzebują szczotkowania futra. Jednak w okresie linienie zaleca się od czasu do czasu przeczesać sierść kota (sprawdź jak prawidłowo czesać kota?). Wpływ na zdrowy wygląd i odpowiednio silną okrywę włosową ma oczywiście także zdrowa, zbilansowana dieta serwowana zwierzęciu.
Charakter
kota
bombajskiego
Koty bombajskie to wymarzeni partnerzy osób, które cenią sobie spokój i odpoczynek. Rasa tych kotów nie przepada za hałasem i chaosem, co może być pewnym problemem jeśli mają przebywać w domu z dziećmi (hałas jest stresujący, co może doprowadzić do gubienia sierści). Myśląc o odpowiednim domu do życia dla Bombajczyków trzeba podkreślić, że właściwym miejscem dla nich będzie dom z ogródkiem, gdzie będą mogły się wybiegać oraz trenować swój instynkt łowiecki.
Opisując kota bombajskiego ciężko nie wspomnieć o jego wzorowym podejściu do pieszczot. Te koty bardzo lubią towarzystwo człowieka i często mogą domagać się głaskania lub wygodnego miejsca na kolanach opiekuna. Pupil odwzajemnia to głośnym, jak na kotka, mruczeniem. Co ciekawe Bombajczyk jest kotem, którem przywiązuje się do każdej z osób w równym stopniu i nie ma swojego ukochanego faworyta.
Rasa kota bombajskiego nie cieszy się taką popularnością jak np. w Stanach Zjednoczonych. W Polsce cena za kocięta waha się około 2000 złotych, a najdroższe potrafią kosztować nawet 5 tys. zł!
Pochodzenie
Bombajczyka
Pewnego dnia niejaka Nikki Hormer zapragnęła mieć kota o rysach azjatyckich, ale z idealnie czarnym futrem – tak aby przypominał dzikiego kota z subkontynentu indyjskiego. W tym celu Amerykanka w latach 50. XX wieku skrzyżowała kota burmskiego z czarnym amerykańskim kotem krótkowłosym. Ta sztuczna hodowla przyniosła efekt w postaci kota bombajskiego, który swoją nazwę wziął od czarnej pantery zamieszkującej tereny Azji.
Hormer dopięła swego i stworzyła miniaturę dzikiego kota, którą określiła „miedzianooką mini panterą z futrem jak lakierowana skóra”. Pod koniec lat siedemdziesiątych światowe kocie federacje uznały rasę kota bombajskiego.
Wygląd
U Bombajczyków jedynym akceptowanym kolorem krótkiego, przylegającego futra jest czarny. Różni się to nieco od kotów burmańskich mogących mieć także inne umaszczenia np. karmelowe, liliowe czy niebieskie. Co jeszcze wyróżnia koty bombajskie od ich kuzynów to większa długość ciała oraz kończyn.
Przedstawiciele tej rasy są muskularnie zbudowani, przy czym w poruszaniu zachowują wiele gracji. Ich głowy są zaokrąglone, policzki pucołowate a oczy powinny mieć barwę złotą lub miedzianą.
Zdrowie
i
pielęgnacja
Właściciele tychże osobników twierdzą, że Bombajczyki praktycznie nie potrzebują szczotkowania futra. Jednak w okresie linienie zaleca się od czasu do czasu przeczesać sierść kota (sprawdź jak prawidłowo czesać kota?). Wpływ na zdrowy wygląd i odpowiednio silną okrywę włosową ma oczywiście także zdrowa, zbilansowana dieta serwowana zwierzęciu.
Charakter
kota
bombajskiego
Koty bombajskie to wymarzeni partnerzy osób, które cenią sobie spokój i odpoczynek. Rasa tych kotów nie przepada za hałasem i chaosem, co może być pewnym problemem jeśli mają przebywać w domu z dziećmi (hałas jest stresujący, co może doprowadzić do gubienia sierści). Myśląc o odpowiednim domu do życia dla Bombajczyków trzeba podkreślić, że właściwym miejscem dla nich będzie dom z ogródkiem, gdzie będą mogły się wybiegać oraz trenować swój instynkt łowiecki.
Opisując kota bombajskiego ciężko nie wspomnieć o jego wzorowym podejściu do pieszczot. Te koty bardzo lubią towarzystwo człowieka i często mogą domagać się głaskania lub wygodnego miejsca na kolanach opiekuna. Pupil odwzajemnia to głośnym, jak na kotka, mruczeniem. Co ciekawe Bombajczyk jest kotem, którem przywiązuje się do każdej z osób w równym stopniu i nie ma swojego ukochanego faworyta.
Rasa kota bombajskiego nie cieszy się taką popularnością jak np. w Stanach Zjednoczonych. W Polsce cena za kocięta waha się około 2000 złotych, a najdroższe potrafią kosztować nawet 5 tys. zł!
Rasa tego kota jest znana na całym świecie, ponieważ tureckie vany uwielbiają wodę i traktują ją jako środowisko naturalne. Oprócz zdolności pływackich tę rasę kotów wyróżnia także budowa ich okrywy włosowej oraz łap, przypominających funkcjami płetwy.
Historia
rasy
Nazwa kotów wzięła się od ich pierwotnego miejsca pochodzenia czyli wschodnich wybrzeży Turcji i jeziora Van. Koty zamieszkując wodne tereny nauczyły się polować w jeziorze, z którego wyławiały przepływające ryby. Ich historia sięga jednak jeszcze dalej bo aż czasów potopu i arki Noego. Koty tej rasy miały jako pierwsze wyskoczyć do wody z arki, a przed ich śmiercią uratował je sam Allah. Dzięki tej legendzie przerwa dzieląca jedną plamkę od drugiej na głowie kotów jest nazywana „palcem Allaha”, a kolor ogona kota wziął się od przytrzaśnięcia drzwiami arki.
Tureckie Vany są dziś wizytówką i jednym z symboli w kraju. Z racji na zagrożenie wyginięciem tej rasy objęto je ochroną, a starania nad przywróceniem pierwotnego rodowodu tej rasy działa narodowy instytut na jednej z tureckich uczelni.
Wygląd
Vana
Wszystkie koty tej rasy są kredowobiałe ze znaczeniami na głowie i ogonie w odmiennym kolorze. Tureckie vany są rozpoznawane dzięki białemu futrze i dwóm plamkom na głowie, które powinny być symetryczne oraz puszystego ogona, zazwyczaj pręgowanego. Odcienie plamek i ogona są zazwyczaj kremowe lub rude, ale występują również odmiany z odcieniami niebieskimi, szylkretowymi bądź czarnymi. Co ciekawe jego futro bardzo szybko wysycha, a to za sprawą braku podszerstka i specyficznej budowy włosa.
Inną charakterystyczną cechą tureckich vanów są ich oczy oraz łapy. Oczy – owalne i lekko skośne – są koloru niebieskiego, bursztynowego lub różnokolorowego (jedno niebieskie, drugie bursztynowe). Na łapach vanów, pomiędzy pazurami jest dodatkowy fałd skórny, który podczas pływania tworzy niejako płetwą, ułatwiającą poruszanie się w wodzie.
Ogólnie turecki van jest kotem smukłym, ale dobrze umięśnionym, który może osiągać nawet 8 kilogramów wagi.
Pielęgnacja
Z racji braku podszerstka rasa tych kotów nie powinna sprawiać problemów w pielęgnacji. Jak wiadomo w okresie linienia zaleca się częściej rozczesywać włos kota, żeby uniknąć kołtunów i pozbyć się martwego włosa (więcej o czesaniu kota). W okresie zimowym tureckie vany robią się mocno puchate, jednak na wiosnę zrzucają swój martwy włos przez co można odnieść wrażenie iż jest to rasa kotów krótkowłosych.
Turecki
van
–
jego
charakter
i
temperament
Temperament vanów można uznać za średni, gdyż potrafią jednocześnie być ciekawskie oraz energiczne by za chwilę spocząć na kolanach właściciela czy zacząć wylegiwać się na kanapie. Te koty pochodzące z Turcji są bardzo towarzyskie i bez problemów przywiązują się do członków rodziny czy innych zwierząt w domu. Jednak szczególną miłością i adoracją otaczają jednego opiekuna, którego potrafią nie odpuszczać na krok.
Vany nie zatraciły również swoich podstawowych i naturalnych instynktów, a ciekawskość i odwaga pozostała im do dzisiaj. Co więcej, warto zainwestować dla nich w różnego rodzaju drapaki czy podesty, ponieważ wspinaczka jest jedną z ich ulubionych rozrywek, zaraz po tropieniu i polowaniu [poczytaj o drapakach dla kotów]. Vany lubią po prostu obserwować co się dzieje w domu, nawet jeśli jest to małe mieszkanie. Przygotujmy też pewną dozę cierpliwości z racji tego, że tureckie vany potrafią być „gadatliwe” oraz bywają uparte na swój sposób.
Historia
rasy
Nazwa kotów wzięła się od ich pierwotnego miejsca pochodzenia czyli wschodnich wybrzeży Turcji i jeziora Van. Koty zamieszkując wodne tereny nauczyły się polować w jeziorze, z którego wyławiały przepływające ryby. Ich historia sięga jednak jeszcze dalej bo aż czasów potopu i arki Noego. Koty tej rasy miały jako pierwsze wyskoczyć do wody z arki, a przed ich śmiercią uratował je sam Allah. Dzięki tej legendzie przerwa dzieląca jedną plamkę od drugiej na głowie kotów jest nazywana „palcem Allaha”, a kolor ogona kota wziął się od przytrzaśnięcia drzwiami arki.
Tureckie Vany są dziś wizytówką i jednym z symboli w kraju. Z racji na zagrożenie wyginięciem tej rasy objęto je ochroną, a starania nad przywróceniem pierwotnego rodowodu tej rasy działa narodowy instytut na jednej z tureckich uczelni.
Wygląd
Vana
Wszystkie koty tej rasy są kredowobiałe ze znaczeniami na głowie i ogonie w odmiennym kolorze. Tureckie vany są rozpoznawane dzięki białemu futrze i dwóm plamkom na głowie, które powinny być symetryczne oraz puszystego ogona, zazwyczaj pręgowanego. Odcienie plamek i ogona są zazwyczaj kremowe lub rude, ale występują również odmiany z odcieniami niebieskimi, szylkretowymi bądź czarnymi. Co ciekawe jego futro bardzo szybko wysycha, a to za sprawą braku podszerstka i specyficznej budowy włosa.
Inną charakterystyczną cechą tureckich vanów są ich oczy oraz łapy. Oczy – owalne i lekko skośne – są koloru niebieskiego, bursztynowego lub różnokolorowego (jedno niebieskie, drugie bursztynowe). Na łapach vanów, pomiędzy pazurami jest dodatkowy fałd skórny, który podczas pływania tworzy niejako płetwą, ułatwiającą poruszanie się w wodzie.
Ogólnie turecki van jest kotem smukłym, ale dobrze umięśnionym, który może osiągać nawet 8 kilogramów wagi.
Pielęgnacja
Z racji braku podszerstka rasa tych kotów nie powinna sprawiać problemów w pielęgnacji. Jak wiadomo w okresie linienia zaleca się częściej rozczesywać włos kota, żeby uniknąć kołtunów i pozbyć się martwego włosa (więcej o czesaniu kota). W okresie zimowym tureckie vany robią się mocno puchate, jednak na wiosnę zrzucają swój martwy włos przez co można odnieść wrażenie iż jest to rasa kotów krótkowłosych.
Turecki
van
–
jego
charakter
i
temperament
Temperament vanów można uznać za średni, gdyż potrafią jednocześnie być ciekawskie oraz energiczne by za chwilę spocząć na kolanach właściciela czy zacząć wylegiwać się na kanapie. Te koty pochodzące z Turcji są bardzo towarzyskie i bez problemów przywiązują się do członków rodziny czy innych zwierząt w domu. Jednak szczególną miłością i adoracją otaczają jednego opiekuna, którego potrafią nie odpuszczać na krok.
Vany nie zatraciły również swoich podstawowych i naturalnych instynktów, a ciekawskość i odwaga pozostała im do dzisiaj. Co więcej, warto zainwestować dla nich w różnego rodzaju drapaki czy podesty, ponieważ wspinaczka jest jedną z ich ulubionych rozrywek, zaraz po tropieniu i polowaniu [poczytaj o drapakach dla kotów]. Vany lubią po prostu obserwować co się dzieje w domu, nawet jeśli jest to małe mieszkanie. Przygotujmy też pewną dozę cierpliwości z racji tego, że tureckie vany potrafią być „gadatliwe” oraz bywają uparte na swój sposób.
Kot Szkocki Zwisłouchy
Szkockie zwisłouchy nie mają bogatej przeszłości, choć historia ich powstawania była nieco przypadkowa. Pomimo tego te urocze, nieśmiałe czworonogi podbiły serca już niejednego hodowcy kotów.
Historia
rasy
Historia wyhodowania kotka zwisłouchego jest stosunkowo młoda i nie sięga dalekiej starożytności. Pierwszy osobnik tej rasy pojawił się w 1961 roku i od tego czasu powoli, acz systematycznie rosła popularność i liczba hodowli kotów szkockich zwisłouchych. Scottish fold, jak nazwa wskazuje, zostały odkryte i wyhodowane w Szkocji, gdzie małżeństwo Ross znalazło kotkę ze zwisającymi uszkami, a potem skrzyżowało rasę z innymi.
Obecnie prawidłową hodowlą szkotów zwisłouchych są hodowle outbreedowe co oznacza, że jednym z rodziców kociąt musi być kot brytyjski krótkowłosy lub amerykański krótkowłosy. Ma to na celu uniknięcie genetycznych chorób kośćca, które powodowały wady budowy ogona oraz tylnych łap kota.
W Polsce koty szkockie zwisłouche pojawiły się w 1997 roku. Warto dodać, że większość federacji dopuszczę tę rasę do wystaw oraz hodowli, jednak ta największa – Międzynarodowa Federacja Felinologiczna (FIFe) – nie uznaje tej rasy.
Wygląd
kota
zwisłouchego
Szkockie „foldy” to koty średniej budowy ciała mogące ważyć nawet 6 kilogramów. Ich sierść jest krótka i gęsta, ale miękka w dotyku. Umaszczenia futra mogą być dowolne, z wyjątkiem umaszczenia typu syjamskiego, barwy czekoladowej i liliowej oraz colour point. Istnieje również odmiana długowłosa kotów zwisłouchych nazywana Highland fold.
Oczywiście najbardziej charakterystyczną rzeczą tej rasy są uszy kotów, nienaturalnie obwisłe. Dzieje się tak, ponieważ zewnętrzne krawędzie małżowiny załamują się, a końcówki uszów ulegają zagięciu. Co ciekawe po urodzeniu wszystkie kocięta w miocie mają proste uszka i dopiero po 3-4 tygodniach można zaobserwować, który z maluchów ma zwisające uszy. Ponadto głowa zwisłouchów jest idealnie okrągła, a pyszczek tych kotów wydaje się być wiecznie zdziwiony.
Pielęgnacja
Krótka i gęsta sierść nie sprawia problemów i nie wymaga długiej pielęgnacji. Czesanie kota co jakiś czas w zupełności wystarczy, aby pozbyć się martwego włosa [sprawdź jak prawidłowo czesać kota]. Ponadto, jak u każdego kota, trzeba okresowo przeczyszczać uszy oraz przycinać pazurki. Przy odpowiedniej diecie i dobrej opiece szkockie zwisłouchy mogą żyć spokojnie kilkanaście lat. Wpływ na to będzie mieć także decyzja skąd weźmiemy małe kocięta. Szkockie kotki z profesjonalnej domowej hodowli są zazwyczaj wolne od chorób genetycznych, a przedstawiciele tej rasy są znani z „końskiego” zdrowia.
Charakter
szkockiego
zwisłoucha
Koty zwisłouche charakteryzują się umiarkowanym temperamentem i dużą towarzyskością. Oznacza to, że przyszli opiekunowie mogą być spokojni o wyższe partie mebli w ich domu, gdyż zwisłouchy nie wykazują specjalnej aktywności. Nadają się nawet do małych mieszkań, gdzie będą mieć swój kąt na wylegiwanie się.
Popularne - z racji swojego wyglądu - „sówki” są miłe, spokojne i trochę nieśmiałe. Nie przeszkadza im to jednak w przebywaniu z ludźmi czy innymi zwierzętami. W stosunku do człowieka wykazują przywiązanie zwłaszcza do jednego, upatrzonego osobnika, z którym mogą spędzać większość dnia. Zwisłouche lubią zabawę, nawet do późnych ich lat, a najlepiej sprawdzają się jako łowcy.
Meine Coon
Koty rasy Maine Coon to największe z rasowych kotów domowych. Są "olbrzymami" o uszach rysia, ogonie szopa, oczach sowy oraz... jedynym w swoim rodzaju, łagodnym i wesołym usposobieniu. Przedstawiciele rasy bardzo przywiązują się do swoich opiekunów i mają dużą potrzebę przynależenia do rodziny. Decydując się na tego pięknego kota, możesz mieć pewność, że zyskasz aktywnego, oddanego, niekiedy nachalnego towarzysza!
Pochodzenie
Maine Coon jest jedną z najstarszych pierwotnych, czyli naturalnie wykształconych ras kotów półdługowłosych, pochodzących z Ameryki Północnej. Istnieje kilka hipotez tłumaczących jej powstanie. Według jednej z najpopularniejszych, od której wywodzi się nazwa rasy, dziko występujące koty stanu Maine (w północno-wschodniej części USA) krzyżowały się z... szopami praczami [ang. „szop” – „racoon”] i to wyjaśnia ich niezwykłe, puszyste ogony. Oczywiście z punktu widzenia nauki, teorię tę możemy umieścić w obszarze legend. Kolejna historia nawiązuje do Wikingów, którzy mieli podróżować do Nowego Świata z kotami norweskimi i umożliwić ich krzyżówkę z miejscowymi. Jeszcze inna, na pierwszych rodziców kotów rasy Maine Coon typuje domową kotkę i rysia, po którym potomek miałby odziedziczyć frędzelki na uszach. A może kluczową rolę w powstaniu nowej rasy odegrali Francuzi? Jedna z hipotez zakłada, że początek tej rasie dały koty angorskie, należące do Marii Antoniny, przywiezione do Wiscasset w stanie Maine w okresie rewolucji (pod koniec XVII w) przez kapitana marynarki Nowej Anglii, w czasie, kiedy królowa planowała ucieczkę z Francji.
Rasa Maine Coon jest rasą narodową Kanady i właśnie tam znajduje się największa liczba hodowli tych kotów. Pierwszy raz przedstawiciel tej rasy został pokazany na wystawie w Nowym Jorku w 1860 roku. W 1976 roku rasa została uznana w USA, a w roku 1983 przez FIF-ę - międzynarodową organizację zrzeszającą hodowców. Do Polski koty tej rasy sprowadzono w połowie lat 90-tych.
Wygląd
Koty tej rasy osiągają imponujące gabaryty. Średnia waga kocurów mieści się w przedziale 7-9 kg, a kotek - 4-6 kg. Zdarzają się jednak okazy ważące nawet 15 kg i mierzące ponad metr! Sylwetka kotów tej rasy jest proporcjonalna, muskularna, długa, kształtem przypominająca prostokąt. Głowa ma średnią wielkość i w stosunku do tułowia wydaje się mała. Jest klinowatego kształtu, ma bardzo wyraźnie zaznaczoną brodę i kości policzkowe oraz łagodnie zaokrąglone czoło. Nos jest dość długi i szeroki, z wklęsłą krzywizną zwaną stopem. Oczy określane są niekiedy sowimi. Są przejrzyste, duże, okrągłe i szeroko rozstawione. Najbardziej charakterystyczne dla wyglądu tej rasy są duże, szpiczasto zakończone i zwieńczone "pędzelkiem" uszy oraz bardzo długi i puszysty ogon. Koty rasy Maine Coon mają długie kończyny zakończone szerokimi, mocno owłosionymi łapkami. Na okrywę włosową tych kotów składają się dwie warstwy - miękki podszerstek i długi włos okrywowy. Futerko jest bardziej
obfite na brzuchu, pośladkach, ogonie i szyi - gdzie tworzy charakterystyczną kryzę. Włos jest gładki i jedwabisty. Cechuje go duża wodoodporność. Umaszczenie może być jednobarwne lub pręgowane, tzw. tabby.
Charakter
"Kanadyjskie rysie" są kotami niezwykle łagodnymi, które bardzo przywiązują się do swojego opiekuna i uwielbiają jego towarzystwo. Te cierpliwe, kontaktowe i wesołe zwierzaki doskonale nadają się do domów, w których mieszkają dzieci oraz inne czworonogi. Koty rasy Maine Coon uwielbiają ruch, zabawę, pieszczoty oraz towarzyszenie swoim najbliższym we wszystkich codziennych czynnościach. Bardzo źle znoszą samotność i cierpią, kiedy nie okazuje się im dużo zainteresowania. Przedstawiciele tej rasy mają duży instynkt macierzyński. W wychowaniu kociąt biorą udział również kocury.
Utrzymanie
Koty rasy Maine Coon, jako przedstawiciele rasy półdługowłosej, wymagają regularnej pielęgnacji futerka. Powinno być ono wyczesywane przynajmniej raz w tygodniu. W tym celu zaleca się stosowanie miękkiej, drucianej szczotki. W miesiącach letnich koty te prawie całkowicie linieją, dlatego w tym okresie pielęgnacja jest bardzo ułatwiona. Oczywiście, tak jak w przypadku wszystkich innych ras, należy pamiętać o regularnym skracaniu pazurków oraz czyszczeniu uszu i oczu. Jeśli zdecydujemy się na wykąpanie kota, musimy użyć specjalnie przeznaczonych do tego kosmetyków. Raz na kilka miesięcy warto całego kota napudrować i wyczesać szczotką. Odświeży to sierść i nada jej połysku.
Koty tej rasy cechuje zwiększona podatność na występowanie schorzeń serca, zwłaszcza kardiomopatii przerostowej lewej komory serca. Z tego powodu należy przed zakupem sprawdzać badania genetyczne kota, a potem profilaktycznie wykonywać badanie echa serca - raz na rok do trzeciego roku życia oraz w wieku siedmiu lat. Ponadto, koty Maine Coon jako koty szczególnie duże, narażone są na choroby stawów (np. dysplazję bioder). Ich dieta powinna być zatem lekkostrawna, aby zapobiec otyłości, oraz obfitować w składniki chroniące stawy, takie jak: glukozamina, chondroityna, kwasy EPA I DHA.
Ponieważ koty rasy Maine Coon mają dłuższy niż inne rasy okres wzrostu, należy zwrócić szczególną uwagę na dostarczanie im wysokiej jakości karmy, która zapewni im właściwy rozwój. W przypadku tej rasy znaczenie ma też kształt i wielkość ziaren karmy, gdyż u kotów tych budowa szczęk determinuje charakterystyczny sposób jedzenia - połykanie bez uprzedniego pogryzienia.
Ciekawostki
Najdłuższy kot świata był właśnie przedstawicielem rasy Maine Coon i mierzył 123 centymetry! Rekord ten należy do pięcioletniego kocura z Nevady i został odnotowany w Księdze Rekordów Guinessa.
Pochodzenie
Maine Coon jest jedną z najstarszych pierwotnych, czyli naturalnie wykształconych ras kotów półdługowłosych, pochodzących z Ameryki Północnej. Istnieje kilka hipotez tłumaczących jej powstanie. Według jednej z najpopularniejszych, od której wywodzi się nazwa rasy, dziko występujące koty stanu Maine (w północno-wschodniej części USA) krzyżowały się z... szopami praczami [ang. „szop” – „racoon”] i to wyjaśnia ich niezwykłe, puszyste ogony. Oczywiście z punktu widzenia nauki, teorię tę możemy umieścić w obszarze legend. Kolejna historia nawiązuje do Wikingów, którzy mieli podróżować do Nowego Świata z kotami norweskimi i umożliwić ich krzyżówkę z miejscowymi. Jeszcze inna, na pierwszych rodziców kotów rasy Maine Coon typuje domową kotkę i rysia, po którym potomek miałby odziedziczyć frędzelki na uszach. A może kluczową rolę w powstaniu nowej rasy odegrali Francuzi? Jedna z hipotez zakłada, że początek tej rasie dały koty angorskie, należące do Marii Antoniny, przywiezione do Wiscasset w stanie Maine w okresie rewolucji (pod koniec XVII w) przez kapitana marynarki Nowej Anglii, w czasie, kiedy królowa planowała ucieczkę z Francji.
Rasa Maine Coon jest rasą narodową Kanady i właśnie tam znajduje się największa liczba hodowli tych kotów. Pierwszy raz przedstawiciel tej rasy został pokazany na wystawie w Nowym Jorku w 1860 roku. W 1976 roku rasa została uznana w USA, a w roku 1983 przez FIF-ę - międzynarodową organizację zrzeszającą hodowców. Do Polski koty tej rasy sprowadzono w połowie lat 90-tych.
Wygląd
Koty tej rasy osiągają imponujące gabaryty. Średnia waga kocurów mieści się w przedziale 7-9 kg, a kotek - 4-6 kg. Zdarzają się jednak okazy ważące nawet 15 kg i mierzące ponad metr! Sylwetka kotów tej rasy jest proporcjonalna, muskularna, długa, kształtem przypominająca prostokąt. Głowa ma średnią wielkość i w stosunku do tułowia wydaje się mała. Jest klinowatego kształtu, ma bardzo wyraźnie zaznaczoną brodę i kości policzkowe oraz łagodnie zaokrąglone czoło. Nos jest dość długi i szeroki, z wklęsłą krzywizną zwaną stopem. Oczy określane są niekiedy sowimi. Są przejrzyste, duże, okrągłe i szeroko rozstawione. Najbardziej charakterystyczne dla wyglądu tej rasy są duże, szpiczasto zakończone i zwieńczone "pędzelkiem" uszy oraz bardzo długi i puszysty ogon. Koty rasy Maine Coon mają długie kończyny zakończone szerokimi, mocno owłosionymi łapkami. Na okrywę włosową tych kotów składają się dwie warstwy - miękki podszerstek i długi włos okrywowy. Futerko jest bardziej
obfite na brzuchu, pośladkach, ogonie i szyi - gdzie tworzy charakterystyczną kryzę. Włos jest gładki i jedwabisty. Cechuje go duża wodoodporność. Umaszczenie może być jednobarwne lub pręgowane, tzw. tabby.
Charakter
"Kanadyjskie rysie" są kotami niezwykle łagodnymi, które bardzo przywiązują się do swojego opiekuna i uwielbiają jego towarzystwo. Te cierpliwe, kontaktowe i wesołe zwierzaki doskonale nadają się do domów, w których mieszkają dzieci oraz inne czworonogi. Koty rasy Maine Coon uwielbiają ruch, zabawę, pieszczoty oraz towarzyszenie swoim najbliższym we wszystkich codziennych czynnościach. Bardzo źle znoszą samotność i cierpią, kiedy nie okazuje się im dużo zainteresowania. Przedstawiciele tej rasy mają duży instynkt macierzyński. W wychowaniu kociąt biorą udział również kocury.
Utrzymanie
Koty rasy Maine Coon, jako przedstawiciele rasy półdługowłosej, wymagają regularnej pielęgnacji futerka. Powinno być ono wyczesywane przynajmniej raz w tygodniu. W tym celu zaleca się stosowanie miękkiej, drucianej szczotki. W miesiącach letnich koty te prawie całkowicie linieją, dlatego w tym okresie pielęgnacja jest bardzo ułatwiona. Oczywiście, tak jak w przypadku wszystkich innych ras, należy pamiętać o regularnym skracaniu pazurków oraz czyszczeniu uszu i oczu. Jeśli zdecydujemy się na wykąpanie kota, musimy użyć specjalnie przeznaczonych do tego kosmetyków. Raz na kilka miesięcy warto całego kota napudrować i wyczesać szczotką. Odświeży to sierść i nada jej połysku.
Koty tej rasy cechuje zwiększona podatność na występowanie schorzeń serca, zwłaszcza kardiomopatii przerostowej lewej komory serca. Z tego powodu należy przed zakupem sprawdzać badania genetyczne kota, a potem profilaktycznie wykonywać badanie echa serca - raz na rok do trzeciego roku życia oraz w wieku siedmiu lat. Ponadto, koty Maine Coon jako koty szczególnie duże, narażone są na choroby stawów (np. dysplazję bioder). Ich dieta powinna być zatem lekkostrawna, aby zapobiec otyłości, oraz obfitować w składniki chroniące stawy, takie jak: glukozamina, chondroityna, kwasy EPA I DHA.
Ponieważ koty rasy Maine Coon mają dłuższy niż inne rasy okres wzrostu, należy zwrócić szczególną uwagę na dostarczanie im wysokiej jakości karmy, która zapewni im właściwy rozwój. W przypadku tej rasy znaczenie ma też kształt i wielkość ziaren karmy, gdyż u kotów tych budowa szczęk determinuje charakterystyczny sposób jedzenia - połykanie bez uprzedniego pogryzienia.
Ciekawostki
Najdłuższy kot świata był właśnie przedstawicielem rasy Maine Coon i mierzył 123 centymetry! Rekord ten należy do pięcioletniego kocura z Nevady i został odnotowany w Księdze Rekordów Guinessa.
Ragdoll
Ragdolle, czyli „szmaciane lalki” posiadają bardzo unikalną cechę – wzięte na ręce natychmiast rozluźniają mięsnie i poddają się uściskowi. Te niezwykłe koty są wyjątkowo ufne, łagodne, towarzyskie i spokojne.
Pochodzenie:
Pochodzenie ragdolli owiane jest dużą dozą tajemnicy i niejasności, a nawet sensacji. Do dziś nie ustalono, jakie koty dały początek tej niezwykłej rasie. Wiadomo jedynie, że do jej powstania przyczyniła się na początku lat 60-tych kontrowersyjna Ann Baker z Los Angeles. Kiedy pomagała ona leczyć Josephine - kotkę swojej sąsiadki i zaopiekowała się zarówno nią jak i jej nowonarodzonymi kociętami, zauważyła, że różnią się one od poprzednich miotów: są wyjątkowo łagodne, spokojne i całkowicie rozluźniają mięśnie przy braniu ich na ręce. Właśnie od tej cechy pochodzi nazwa rasy oznaczająca „szmaciana lalkę”.
Pani Baker rozpowiadała wiele nieprawdopodobnych historii: że kotkę poddano tajemniczej, mutagennej kuracji na lokalnym uniwersytecie, albo że podczas wypadku jakim było potrącenie przez samochód, uszkodzone zostały jej komórki rozrodcze. Jednak żadna z tych teorii nie znajduje poparcia wśród naukowców. Pewne jest jednak, że wcześniej nie istniał wzór genetyczny, jaki posiadają ragdolle oraz że niezwykłości tych kociąt nie dało się nie dostrzec. Kobieta rozpoczęła własną hodowlę i promocję oraz zastrzegła nazwę rasy. „Ojcem wszystkich ragdolli” w jej programie hodowlanym został kot uderzająco podobny do birmańskiego. Dziś wiadomo jednak, że ragdolle nie są spokrewnione z kotami birmańskimi. Uznaje się, że kotka Josephine była najprawdopodobniej mieszańcem persa i kota o genach syjamskich.
W USA rasę oficjalnie uznano w 1965 roku. W roku 1971 Ann Baker założyła Międzynarodowe Stowarzyszenie Kotów Ragdoll (IRCA), a triumfy na wystawach rasa zaczęła święcić pod koniec lat 80-tych. W Europie ragdolle pojawiły się w 1981 roku, a wkrótce zostały uznane przez większość organizacji felinologicznych.
Wygląd:
Wszystkie kocięta rodzą się białe i z czasem ciemnieją na kończynach, pyszczku, uszach i ogonie. Muskularnie zbudowane ciało pokryte jest miękkim, gęstym, wyjątkowo połyskującym futrem, z raczej długim włosiem. Głowa ragdolli jest szeroka z wyraźnie zarysowaną mordką, szyja krótka, oczy duże, intensywnie niebieskie. Uszy mają zaokrąglone końcówki i zakończone są kępką włosów. Ragdolle cechuje charakterystyczny chód wynikający z faktu, że kończyny tylne są dłuższe niż przednie.
Charakter:
Ragdolle są kotami bardzo łagodnymi, przyjacielskimi, ufnymi i delikatnymi, co – uwaga – czyni je bezbronnymi w naturalnym środowisku. Lubią towarzystwo innych zwierząt oraz dzieci. Mają wyjątkowo zrównoważony temperament i spokojne usposobienie. Koty tej rasy bardzo przywiązują się do właściciela i nieustannie szukają jego towarzystwa. Chętnie dają się nosić na rękach - rozluźniają wówczas mięsnie, „wiotczeją” i odprężają się.
Wyróżnia je „małoskoczność” i brak chęci do wskakiwania na wyżej położone miejsca. Niektórzy właściciele cenią sobie także ich skłonność do bycia cichymi.
Utrzymanie:
Ragdolle z łatwością przystosowują się do życia w nawet małym mieszkaniu. Są bardzo łatwe w utrzymaniu, ale ponieważ futro może ulegać skołtunieniu, należy pamiętać o regularnym szczotkowaniu.
Ciekawostki:
Wśród opowieści Anny Baker, mających prawdopodobnie rozsławić rasę, były takie, że ragdolle mają geny szopów i ludzi, a za ich genetyczne mutacje odpowiadają kosmici. Całe zamieszanie wokół osoby kontrowersyjnej hodowczyni, zmęczyło jej męża, który uśpił kotkę Josephine i jej potomstwo.
Ponieważ pani Baker opatentowała nazwę rasy, ragdolle były jedynymi kotami z patentem! Jego ważność wygasła jednak w 2005 roku.
Pochodzenie:
Pochodzenie ragdolli owiane jest dużą dozą tajemnicy i niejasności, a nawet sensacji. Do dziś nie ustalono, jakie koty dały początek tej niezwykłej rasie. Wiadomo jedynie, że do jej powstania przyczyniła się na początku lat 60-tych kontrowersyjna Ann Baker z Los Angeles. Kiedy pomagała ona leczyć Josephine - kotkę swojej sąsiadki i zaopiekowała się zarówno nią jak i jej nowonarodzonymi kociętami, zauważyła, że różnią się one od poprzednich miotów: są wyjątkowo łagodne, spokojne i całkowicie rozluźniają mięśnie przy braniu ich na ręce. Właśnie od tej cechy pochodzi nazwa rasy oznaczająca „szmaciana lalkę”.
Pani Baker rozpowiadała wiele nieprawdopodobnych historii: że kotkę poddano tajemniczej, mutagennej kuracji na lokalnym uniwersytecie, albo że podczas wypadku jakim było potrącenie przez samochód, uszkodzone zostały jej komórki rozrodcze. Jednak żadna z tych teorii nie znajduje poparcia wśród naukowców. Pewne jest jednak, że wcześniej nie istniał wzór genetyczny, jaki posiadają ragdolle oraz że niezwykłości tych kociąt nie dało się nie dostrzec. Kobieta rozpoczęła własną hodowlę i promocję oraz zastrzegła nazwę rasy. „Ojcem wszystkich ragdolli” w jej programie hodowlanym został kot uderzająco podobny do birmańskiego. Dziś wiadomo jednak, że ragdolle nie są spokrewnione z kotami birmańskimi. Uznaje się, że kotka Josephine była najprawdopodobniej mieszańcem persa i kota o genach syjamskich.
W USA rasę oficjalnie uznano w 1965 roku. W roku 1971 Ann Baker założyła Międzynarodowe Stowarzyszenie Kotów Ragdoll (IRCA), a triumfy na wystawach rasa zaczęła święcić pod koniec lat 80-tych. W Europie ragdolle pojawiły się w 1981 roku, a wkrótce zostały uznane przez większość organizacji felinologicznych.
Wygląd:
Wszystkie kocięta rodzą się białe i z czasem ciemnieją na kończynach, pyszczku, uszach i ogonie. Muskularnie zbudowane ciało pokryte jest miękkim, gęstym, wyjątkowo połyskującym futrem, z raczej długim włosiem. Głowa ragdolli jest szeroka z wyraźnie zarysowaną mordką, szyja krótka, oczy duże, intensywnie niebieskie. Uszy mają zaokrąglone końcówki i zakończone są kępką włosów. Ragdolle cechuje charakterystyczny chód wynikający z faktu, że kończyny tylne są dłuższe niż przednie.
Charakter:
Ragdolle są kotami bardzo łagodnymi, przyjacielskimi, ufnymi i delikatnymi, co – uwaga – czyni je bezbronnymi w naturalnym środowisku. Lubią towarzystwo innych zwierząt oraz dzieci. Mają wyjątkowo zrównoważony temperament i spokojne usposobienie. Koty tej rasy bardzo przywiązują się do właściciela i nieustannie szukają jego towarzystwa. Chętnie dają się nosić na rękach - rozluźniają wówczas mięsnie, „wiotczeją” i odprężają się.
Wyróżnia je „małoskoczność” i brak chęci do wskakiwania na wyżej położone miejsca. Niektórzy właściciele cenią sobie także ich skłonność do bycia cichymi.
Utrzymanie:
Ragdolle z łatwością przystosowują się do życia w nawet małym mieszkaniu. Są bardzo łatwe w utrzymaniu, ale ponieważ futro może ulegać skołtunieniu, należy pamiętać o regularnym szczotkowaniu.
Ciekawostki:
Wśród opowieści Anny Baker, mających prawdopodobnie rozsławić rasę, były takie, że ragdolle mają geny szopów i ludzi, a za ich genetyczne mutacje odpowiadają kosmici. Całe zamieszanie wokół osoby kontrowersyjnej hodowczyni, zmęczyło jej męża, który uśpił kotkę Josephine i jej potomstwo.
Ponieważ pani Baker opatentowała nazwę rasy, ragdolle były jedynymi kotami z patentem! Jego ważność wygasła jednak w 2005 roku.
Kot Europejski
Koty europejskie do złudzenia przypominają te, które widzimy na co dzień pod naszymi domami. Ze względu na podobieństwo do popularnych „dachowców” kot europejski dosyć późno został uznany za rasowego. Jednak czy podobieństwo w wyglądzie ma przełożenie na charakter tych kotów?
Pochodzenie
Europejczyka
Różne są zdania na temat pochodzenia tej rasy. Jedni uważają, że była znana na północy Europy już w IV wieku naszej ery. Inni twierdzą, że koty europejskie pojawiły się jeszcze wcześniej bo za panowania imperium Rzymskiego, kiedy opisywane osobniki wędrowały razem z żołnierzami, podbijającymi kolejne tereny. Jednak nie ma oficjalnego potwierdzenia skąd tak naprawdę wzięła się ta rasa.
Dopiero w 1982 roku rasa kota europejskiego została wpisana do FIF (Federation Intrnationale Feline) i zostały ustalone jej wzorce hodowlane. Co ciekawe kot europejski to rasa naturalna, w której wygląd i powstanie nie ingerowali hodowcy.
Wygląd
Przypominają kogoś? Oczywiście. Koty europejskie to wręcz lustrzane odbicie popularnych „dachowców”. Identycznie ubarwione futro, najczęściej pręgowane w kolorach srebrzystych czy ciemnym lub białym. Wyróżnia się aż 59 różnego rodzaju ubarwień kotów europejskich w odmiennych konfiguracjach tj. jednolitej, dwukolorowej, marmurkowej, pręgowanej lub szylkretowej. Budową ciała ta rasa nie specjalnie się wyróżnia. Zaliczana jest do kotów średnich lub dużych, a ich maksymalna waga powinna oscylować około 4 kilogramów. Oczy u Europejczyków są najczęściej zielone lub granatowe, ale spotykano już nawet odcienie pomarańczowe czy brązowe.
Dzięki puszystemu futrze, krótkim nogom i owalnej głowie koty europejskie mogą wydawać się dość krępawe, ale to znaczy jedynie, że wyróżniają się mocną sylwetką. Ze względu na wygląd nie tylko „dachowiec”, ale i kot brytyjski krótkowłosy czy amerykański krótkowłosy są nazywane kuzynami tej rasy. Co więcej, aby nie pomylić się w nazewnictwie koty europejskie w niektórych kręgach hodowców są nazywane kotami celtyckimi.
Pielęgnacja
Koty europejskie nie są skomplikowanymi zwierzętami jeśli chodzi o pielęgnację. Jedyną systematyczną czynnością powinno być wyczesywanie martwego podszerstka około raz na tydzień. Poza tym od czasu do czasu należy przecierać uszy kotu oraz obcinać pazurki, jeśli nie zdecydujemy się na kupno drapaka [przeczytaj jak prawidłowo obcinać pazurki u kotów].
Rasa ta jest odporna na choroby genetyczne i przy odpowiedniej diecie, pielęgnacji oraz obowiązkowych szczepieniach powinna uniknąć poważniejszych schorzeń.
Charakter
kota
europejskiego
Często twierdzi się, że koty europejskie - z racji swojego pochodzenia od kota domowego - nie mają zdefiniowanego charakteru rasy. Prawdą jest, że rasa tych kotów to indywidualiści, którzy cenią sobie prywatność i sami decydują kiedy mają ochotę na pieszczoty. Chętnie przebywają w obecności ludzi, jednak czasem mogą tylko nas „odwiedzić” w porze obiadowej i ponownie udać się na swoje wędrówki.
Europejczyki mają mocno rozwinięty instynkt łowny przez co mogą polować nawet wtedy gdy są najedzone do syta, ponieważ dla nich to po prostu rozrywka. Ponadto koty europejskie są rasą bardzo inteligentną i nie sprawia im problemu zabawa z dziećmi czy innymi zwierzakami w domu.
Pochodzenie
Europejczyka
Różne są zdania na temat pochodzenia tej rasy. Jedni uważają, że była znana na północy Europy już w IV wieku naszej ery. Inni twierdzą, że koty europejskie pojawiły się jeszcze wcześniej bo za panowania imperium Rzymskiego, kiedy opisywane osobniki wędrowały razem z żołnierzami, podbijającymi kolejne tereny. Jednak nie ma oficjalnego potwierdzenia skąd tak naprawdę wzięła się ta rasa.
Dopiero w 1982 roku rasa kota europejskiego została wpisana do FIF (Federation Intrnationale Feline) i zostały ustalone jej wzorce hodowlane. Co ciekawe kot europejski to rasa naturalna, w której wygląd i powstanie nie ingerowali hodowcy.
Wygląd
Przypominają kogoś? Oczywiście. Koty europejskie to wręcz lustrzane odbicie popularnych „dachowców”. Identycznie ubarwione futro, najczęściej pręgowane w kolorach srebrzystych czy ciemnym lub białym. Wyróżnia się aż 59 różnego rodzaju ubarwień kotów europejskich w odmiennych konfiguracjach tj. jednolitej, dwukolorowej, marmurkowej, pręgowanej lub szylkretowej. Budową ciała ta rasa nie specjalnie się wyróżnia. Zaliczana jest do kotów średnich lub dużych, a ich maksymalna waga powinna oscylować około 4 kilogramów. Oczy u Europejczyków są najczęściej zielone lub granatowe, ale spotykano już nawet odcienie pomarańczowe czy brązowe.
Dzięki puszystemu futrze, krótkim nogom i owalnej głowie koty europejskie mogą wydawać się dość krępawe, ale to znaczy jedynie, że wyróżniają się mocną sylwetką. Ze względu na wygląd nie tylko „dachowiec”, ale i kot brytyjski krótkowłosy czy amerykański krótkowłosy są nazywane kuzynami tej rasy. Co więcej, aby nie pomylić się w nazewnictwie koty europejskie w niektórych kręgach hodowców są nazywane kotami celtyckimi.
Pielęgnacja
Koty europejskie nie są skomplikowanymi zwierzętami jeśli chodzi o pielęgnację. Jedyną systematyczną czynnością powinno być wyczesywanie martwego podszerstka około raz na tydzień. Poza tym od czasu do czasu należy przecierać uszy kotu oraz obcinać pazurki, jeśli nie zdecydujemy się na kupno drapaka [przeczytaj jak prawidłowo obcinać pazurki u kotów].
Rasa ta jest odporna na choroby genetyczne i przy odpowiedniej diecie, pielęgnacji oraz obowiązkowych szczepieniach powinna uniknąć poważniejszych schorzeń.
Charakter
kota
europejskiego
Często twierdzi się, że koty europejskie - z racji swojego pochodzenia od kota domowego - nie mają zdefiniowanego charakteru rasy. Prawdą jest, że rasa tych kotów to indywidualiści, którzy cenią sobie prywatność i sami decydują kiedy mają ochotę na pieszczoty. Chętnie przebywają w obecności ludzi, jednak czasem mogą tylko nas „odwiedzić” w porze obiadowej i ponownie udać się na swoje wędrówki.
Europejczyki mają mocno rozwinięty instynkt łowny przez co mogą polować nawet wtedy gdy są najedzone do syta, ponieważ dla nich to po prostu rozrywka. Ponadto koty europejskie są rasą bardzo inteligentną i nie sprawia im problemu zabawa z dziećmi czy innymi zwierzakami w domu.
Kot Perski
Koty perskie są jedną z najstarszych i najbardziej popularnych ras kotów na świecie. Swoją piękną, długą sierścią i dystyngowanym usposobieniem zachwycały już w XVI wieku, kiedy to stanowiły ozdobę dworów królewskich. Dziś na tego wyjątkowego kota może pozwolić sobie każdy.Pochodzenie:
Pochodzenie kotów perskich nie jest jednoznacznie ustalone. Istnieje kilka hipotez wyjaśniających pojawienie się tej jednej z najstarszych kocich ras. Każda z nich za ojczyznę persów uznaje tereny dzisiejszego Iranu, Turcji i Afganistanu. Naukowcy nie potrafią ustalić, czy za gen długiej sierści odpowiada mutacja utrwalona później w hodowli, czy też został on przekazany drogą krzyżówek z dzikimi kotami. Jedna z teorii wiąże koty perskie z manulami - gatunkiem dzikich kotów z terenów Azji Środkowej. Manule przypominają persy ze względu na mocną, zwartą budowę, płaską czaszkę, okrągłe uszy i dłuższe futro. Przeciwnicy tego poglądu zwracają jednak uwagę na różnice w fizjonomii - zwłaszcza w budowie czaszki i źrenicy oka oraz na fakt, że ssaki te nie dają się udomowić.
Nie wiadomo dokładnie w jaki sposób koty tej rasy dotarły do Europy. Według jednej z hipotez, przedostały się na Stary Kontynent z terenów dawnej Persji wraz z rycerzami krucjat, ok. XIII wieku. Pierwsze zapiski dotyczące kotów z dłuższym włosem pochodzą z XVI wieku. W 1521 roku włoski podróżnik Pietro Della Valle, sprowadził takie koty z perskiej prowincji Khorazan do swojej ojczyzny. Niemal w tym samym czasie angorski polityk i naukowiec - Nicolas Claude Fabri de Peiresc, przywiózł długowłose koty z południowej Turcji do Francji. Zostały one wysoko wycenione i sprzedane na dwory francuskie. Wśród arystokracji zapanowała moda na posiadanie kota długowłosego, który stał się symbolem prestiżu. W 1871 w londyńskim Crystal Palace koty perskie zadebiutowały na pierwszej światowej wystawie kotów i szybko zyskały ogromną popularność i uznanie. Parę niebieskich persów nabyła nawet królowa Wiktoria, stając się założycielką pierwszej linii hodowlanej w Wielkiej Brytanii. Zaczęły powstawać liczne organizacje zrzeszające miłośników i hodowców tej rasy.
Warto wspomnieć, że persy tamtych czasów znacznie różniły sie od współczesnych - miały krótszą sierść, smuklejszą sylwetkę i dłuższy pyszczek. Dopiero późniejsze lata selektywnej hodowli i stosowanie drastycznych metod doprowadziło do dużych deformacji w budowie twarzy. Jednak już wtedy persy odróżniały się od swoich długowłosych kuzynów angorskich mniejszym nosem, okrąglejszą czaszką i większymi oczami. Hodowcy pracowali także nad uzyskaniem nowych kombinacji kolorów futra. Dziś wśród persów występuje największa różnorodność barwna ze wszystkich ras kotów. Niektóre odmiany są nawet traktowane jako odrębne rasy, ale standard przewiduje dla nich taką samą budowę. I tak: "egzotyki" różnią się długością sierści, "himalajczyki" (colorpointy) mają kolorystyczne oznaczenia na futrze.
W Polce powojenne odrodzenie rasy nastąpiło w latach 70-tych, dzięki Pani Jolancie Kotłubiej, która sprowadziła z Niemiec parę kotów perskich. Kotka Thurid von Garmshof w 9 miotach urodziła aż 36 kociąt.
Wygląd:
Koty perskie należą do ras kotów długowłosych. Ich okrywa włosowa jest gęsta i jedwabista, z obfitym podszerstkiem i charakterystyczną kryzą wokół szyi oraz "portkami" na tylnych kończynach. Włosy na brzuchu, grzbiecie i piersi mogą osiągać długość nawet kilkunastu centymetrów. Sylwetka przedstawicieli tej rasy jest krępa, ale nie sprawia wrażenia ociężałej. Persy są kotami o średniej wielkości, u których masa ciała na ogół nie przekracza 6 kg. Ich budowę cechuje duża proporcjonalność. Kończyny są dość krótkie i umięśnione, zakończone okrągłymi łapkami z kępkami sierści między palcami; grzbiet jest prosty, szyja krótka, a klatka piersiowa szeroka.
Niewątpliwie najbardziej charakterystyczną cechą w wyglądzie kotów perskich jest okrągła głowa z szerokim i krótkim noskiem, wypukłym czołem, pełnymi policzkami i wyraźnie spłaszczonym pyszczkiem. W przypadku modnej w ostatnich latach odmiany "peak face" - nos i oczy spotykają sie niemal w jednej linii. Zarówno okazała sierść, jak i często ekstremalne spłaszczenie pyszczka są wynikiem pracy hodowlanej człowieka. Najbardziej kontrowersyjne zmiany w wyglądzie persa dotyczą silnej deformacji szczęk oraz redukcji nosa, z czym wiążą się problemy zdrowotne, takie jak np. trudności z oddychaniem. Coraz częściej nawołuje się do zaprzestania selekcji tej odmiany, a przynajmniej do oddzielenia jej od hodowli persów "starego typu". Koty perskie mają również charakterystyczne zdziwione spojrzenie. Ich oczy są duże, okrągłe, szeroko rozstawione i mogą mieć rozmaite, zależne od umaszczenia kolory. U osobników białych może występować hetrochromia, czyli różnobarwność tęczówek. Znakiem rozpoznawalnym persów jest też niezbyt długi, ale bardzo puszysty ogon.
Umaszczenie rasy jest wyjątkowo bogate. Wyróżnia się ok. 150 odmian barwnych persów. Występują osobniki jednokolorowe, dwukolorowe, pręgowane, dymne, szylkretowe oraz tzw. colorpointy.
Charakter:
Persy są kotami o bardzo zrównoważonym i spokojnym usposobieniu. Z tego względu czasem są postrzegane jako osobniki ponure, nietowarzyskie, a nawet niezbyt mądre. Nic bardziej mylnego. Przedstawiciele tej rasy ogromnie cenią sobie kontakt z człowiekiem i są bardzo przyjacielskie oraz wesołe. Owszem - są dość leniwe i nie mają potrzeby, aby bez przyczyny zacząć skakać po najwyższych regałach, ale na ogół nie odmawiają wspólnej zabawy z właścicielem i z rozkoszą poddają się pieszczotom.
Jako wyjątkowo opanowane, łagodne i oczywiście inteligentne zwierzęta, stanowią doskonałe, "bezpieczne" towarzystwo dla dzieci. Również wizyty nieznanych im osób znoszą bez problemów. Persy uwielbiają być adorowane.I na szczęście dla nich - w centrum uwagi znajdują się bardzo często. Trudno bowiem nie podziwiać niezwykłego wyglądu tych kotów. Rekompensuje on nawet ich bardzo małe zdolności łowcze!
Utrzymanie:
Decydując się na posiadanie kota perskiego, musimy być świadomi tego, że rasa ta potrzebuje codziennej pielęgnacji, dlatego nie jest polecana osobom mało systematycznym. Długi i gęsty włos persów wymaga codziennego, dokładnego czesania. Regularnie wykonywany zabieg nie będzie zajmował więcej niż kilka minut dziennie, a zapobiegnie zbijaniu się sierści w trudne do usunięcia kołtuny. Oczywiście w przypadku ras długowłosych powinno się również co jakiś czas kąpać kota - najrzadziej raz na dwa miesiące. W przeciwnym wypadku długa szata będzie sztywniała od nadmiaru kurzu i innych zanieczyszczeń. Kąpiel w specjalnie dobranym szamponie przywróci jej połysk i miękkość. W pielęgnowaniu futerka pomocne są również specjalne pudry, które wciera się we włos - zwłaszcza w miejscach gdzie jest on najdłuższy. Preparaty takie oczyszczają i odświeżają sierść oraz ułatwiają jej rozczesywanie. Ponadto niektóre pudry zalecane są do specjalnej pielęgnacji jasnych futerek, gdyż maskują przebarwienia i mają właściwości wybielające.
W przypadku persów, oprócz dbania o futerko, trzeba zachować także szczególną troskę o higienę oczu. Rasa ta, ze względu na mocne skrócenie pyszczka i wynikającą z tego budowę kanalików łzowych, narażona jest bowiem na występowanie problemów z oczami. Krótkie kanały łzowe łatwo ulegają zatykaniu, a oczyszczając się produkują brunatną wydzielinę, która nie tylko odbarwia okolice oczu, ale sklejając futerko może nawet utrudnić pełne otwarcie oka. Aby nie dopuszczać do nadmiernego łzawienia, należy stosować specjalne płyny pielęgnujące, które mają działanie dezynfekujące oraz usuwające przebarwienia.
Oczywiście do zabiegów pielęgnacyjnych należy przyzwyczajać pupila już od pierwszych tygodni życia. Wówczas przez resztę życia będzie je znosił bez sprzeciwu. Jeśli chodzi o kwestię żywienia - koty perskie nie mają specjalnych potrzeb.
Ciekawostki:
Od kota perskiego wywodzi się nowa rasa kotów egzotycznych krótkowłosych. Obowiązuje je - poza długością sierści - ten sam standard rasy. Koty egzotyczne powstały w Stanach Zjednoczonych w 1960 roku i zostały uznane przez FIFe w roku 1984.
Kot Snowshoe
Historia
Rasa kotów Snowshoe została wyhodowana w 1960 roku w Filadelfii, w Stanach Zjednoczonych. W hodowli kotów syjamskich urodziły się kocięta z białymi znaczeniami na łapkach, co jest odstępstwem w ich wyglądzie. Hodowcy postanowili więc stworzyć nową rasę, krzyżując kota syjamskiego starego typu i dwukolorowego, krótkowłosego kota amerykańskiego. Dzięki temu Snowshoe jest rasą, w której połączono mocne umięśnienie kota amerykańskiego i smukłą, zwinną sylwetkę rasy azjatyckiej.
Co ciekawe w ostatnich dziesięciu latach zarejestrowano (TICA) niecałe 400 kotów tej rasy, co czyni z nich bardzo rzadkich osobników. Istnieje także inna nazwa tej rasy, mianowicie Silver Laces czyli kot ze srebrnymi sznurówkami.
Wygląd
Snowshoe
Snowshoe charakteryzują się białymi znaczeniami, które występują na wszystkich łapkach oraz na pyszczku. Biała maska kota powinna wyglądać jak odwrócona litera „V”. Ponadto po swoim amerykańskim przodku Snowshoe odziedziczył krótkie, miękkie i błyszczące futro, które najczęściej jest umaszczone w typie seal point (ciemny brąz), czekoladowym, niebieskim oraz liliowym.
Szczupła i smukła sylwetka oraz elegancka postawa zdecydowanie wskazują na geny kotów syjamskich, po których Snowshoe odziedziczyły również duże, niebieskie oczy. Dorosłe kocury potrafią ważyć ponad 5 kilogramów, natomiast kotki bywają duże lżejsze.
Pielęgnacja
i
opieka
Krótka sierść kotów jest łatwa w pielęgnacji, ale białe skarpetki wymagają nieco więcej wysiłku. Łapki kotów dość łatwo się brudzą i przebarwiają, więc powinny być systematycznie szczotkowane i czyszczone. Ważną częścią pielęgnacji jest również dbanie o zęby Snowshoe, ponieważ rasa ta ma skłonności do zapalenia dziąseł.
Charakter
Snowshoe
i
jego
temperament
Snowshoe są bardzo towarzyskie oraz lubią być dopieszczane i w centrum uwagi. Ich socjalizacja w nowym domu i wśród nowej rodziny przebiega bardzo łatwo, co czyni z tej rasy pożądane koty rodzinne. Snowshoe będąc w nowym otoczeniu mają zdolność odczytywania hierarchii ważności wśród nowych właścicieli, i odpowiednio na tej zasadzie wybierają sobie opiekuna, chcąc przy nim być zawsze pierwszym przed innymi.
Zwinność i pełnia energii to kolejne z cech Snowshoe. Koty tej rasy lubią zabawy i potrafią dostać się w najtrudniejsze miejsca w mieszkaniach. Jednakże nie są kotami wymagającymi szczególnej uwagi, ponieważ ich inteligencja pozwala na szybka naukę i przystosowanie się do warunków mieszkaniowych.
W Snowshoe najtrudniejszą rzeczą jest chyba ich zdobycie. W Europie istnieje około 10 hodowli tej rasy, nie wliczając Wysp Brytyjskich. Niewiele więcej jest także na całym terenie Stanów Zjednoczonych.
Kot Tonkijski
Rasa kotów stosunkowo młoda, jednak uwielbiana przez rzesze hodowców. Usposobienie kota tonkijskiego oraz jego zachowanie pozwoliło, że mówi się o nim jako kocie z psim charakterem. Dlaczego są porównywane do psów i kto jest przodkiem tego kota rasowego?
Pochodzenie
Koty tonkijskie nie są rasą naturalną, ponieważ powstały po skrzyżowaniu kota syjamskiego z kotem burmańskim. Takie połączenie pozwoliło stworzyć rasę kota, którego aktywność i temperament są mniejsze od Syjama, jednak znacznie żywsze od „kanapowego” Burmańczyka.
Opisywany kociak zaczął zyskiwać popularność w latach 70-tych ubiegłego wieku, a dekadę później został zaakceptowany przez Związek Hodowców Kotów Rasowych w Stanach Zjednoczonych. Co ciekawe do dnia dzisiejszego Międzynarodowa Federacja Felinologiczna (FIFe) nie uznała rasy kotów tonkijskich.
Wygląd
i
pielęgnacja
Tonkijczyków
Koty tonkijskie są średniej wielkości, wyróżniające się mocnym i umięśnionym ciałem. Smukłe kończyny są wprost proporcjonalne do długości ciała, jednak tylne nogi są nieco dłuższe od przednich. Kotki są zawsze mniejsze od kocurów, które potrafią osiągać wagę 5 kilogramów. Futro kotów tonkijskich jest pozbawione podszerstka przez co mocno przylega do ciała. W dotyku z kolei jest gładkie i miękkie, podczas słonecznych dni lekko połyskujące. Popularnie zwane tonki występują najczęściej w kilku rodzajach ubarwienia (m.in. ciemnobrązowy, rudy, niebieski czy czekoladowy) i trzech typach umaszczenia:
• point – najbardziej kontrastowe, zbliżone do umaszczenia kota syjamskiego,
• norka – średnie natężenie kontrastu między kolorami,
• solid – kontrast między kolorami jest ledwo widoczny.
To co wyróżnia i świadczy o oryginalności tej rasy kotów to ich oczy w kształcie migdałów o niespotykanym ubarwieniu. Oczy tonek są jasno turkusowe, potocznie określane jako akwamaryna. Niegdyś był to wymóg, aby uznać te rasę, natomiast w dzisiejszych czasach przyjmuje się również kolory niebieski lub zielony.
Charakter
kota
tonkijskiego
Uważa się i potwierdzają to właściciele tych kotów, że odziedziczyły one po swoich pierwowzorach najlepsze cechy. Tonki, dzięki genom kota syjamskiego, są nad wyraz inteligentne i energiczne, dzięki czemu ich właściciele nie mogą się z nimi nudzić. Z drugiej strony dzięki kotom burmańskim, tonkijczyk ufa człowiekowi, w pełni się do niego przywiązuje i wyróżnia się cierpliwością do każdego ludzkiego charakteru (nawet tych najmłodszych). Potrafi chodzić za opiekunem krok w krok i spędzić z nim cały dzień, przez co nie zaleca się zostawiać na długi okres czasu, gdyż rasa tych kotów źle znosi samotność.
Wspomniana aktywność to przede wszystkim różne skoki i akrobacje wykonywane przez koty, które o dziwo potrafią z czasem nauczyć się różnych sztuczek. Koty tonkijskie, podobnie jak psy, mogą nauczyć się aportować małe rzeczy bądź przychodzić na zawołanie. Ich temperament jest przeznaczony dla właścicieli, którzy szukają czworonoga stworzonego do zabaw i towarzystwa, aniżeli do ciągłego przesiadywania na kolanach opiekuna.
To narazie na tyle następnym razem napiszę może o Owczarku Szkockim Długowłosym.
SIEMANKO!!!!
2 komentarze:
Kiedy mamy kota to faktycznie dość istotne jest to, aby go dobrze wychować. Mi spodobał się wpis o kotach w https://www.statkihistoryczne.pl/kot-syberyjski-poznaj-tego-zwinnego-zwierzaka/ i jestem zdania, iż na pewno każdy z nas również tak myśli.
Ja jestem zdania, że kociaki są wielce fajnymi zwierzakami i z pewnością warto jest je posiadać u siebie w domu. Jak również opisano je w https://goral.info.pl/mruczacy-przyjaciel/ i ja uważam,że takie koty są po prostu świetne. W takiej sytuacji ja również myślę o tym aby wziąć jeszcze kolejnego kotka do siebie do domu.
Prześlij komentarz